तुमसे ही

आज हे गाणं ऐकलं अन् ही जुनीच पोस्ट आज पब्लीश करतोय...

ना है ये पाना...
ना खोना ही है...
तेरा ना होना जाने क्यों होना ही है|

तुमसे ही दिन होता है...
सुरमई श्याम आती है...
तुमसे ही तुमसे ही...


जब वी मेट मधलं तुमसे ही ऐकलं आज परत एकदा त्यानं.. एफेम ऑन होता आणि आज त्यानं चॅनेल चेंज नाही केलं... जेंव्हा पासून पिक्चर बघितला होता तेंव्हा ही अस्सच वेड लावलं होतं त्या गाण्यानं.. अन् ते गाण्याचच शब्दांचच नुस्तं वेड नव्हतं ह्याची खात्री त्याला नंतर पटली. अद्दभूत रसायन होतं ती म्हणजे. पहिल्यांदा जेंव्हा पिक्चर बघायचा ठरलं होतं तेंव्हा हार्डली चार जण येणार होती. हो नाही करत तीही आली. ह्या आधी त्यानं कॉलेजमधल्या ग्रूपबरोबर चक दे बघितला होता तेंव्हा काही विशेष जाणवलं नाही. तेंव्हा ती भरभरून त्याच्याच विषयी बोलत होतीं काय काय सांगत होती.. आणि तो नुस्तं ऐकत होता.
आय अ‍ॅम नॉट शूअर. माझं जब वी मेट मधल्या करिना सारखं आहे आय डोन्ट नो व्हॉट ही इज थिंकींग..
तुला माहित नाही? हाहा की तुला ते त्याच्याकडून बोलून हवय? तूच का नाही विचारत त्याला?
त्या वेळी ती म्हणाली जोवर तो विचारत नाही तोवर काय फायदा? मी नाही विचारणार.

अन् आज जब वी मेट बघून सीसीडीत बसले असताना मैत्रिणीने अचानक विचारलं अचानक नव्हतच खरं तर पूर्ण कॉलेजला ते माहित होतं.. तुला ती आवडते ना? पहिल्यांदा त्यानं नाही म्हटलं. हँ काहीतरीच काय तिला गौरव आवडतो ना? मैत्रिण म्हणाली मी तुला ती आवडते ना असं विचारलय ना?? मग तो म्हणाला खरंच नाही गं... कसं शक्य आहे हे?

आवडणं न आवडणं ह्यात अशक्य काय? यू गाईज हॅव द केमिस्ट्री.. बट इट्स अ बीट लेट आय थिंक. हे खरंच आहे तू मान अथवा न मान! पण एक करच विचार तिला.
काय वेडी आहेस का? काहीही काय? मी नाही विचारणार आज.
मी आज नाही म्हटलंय पण विचार कारण यू विल गेट द स्ट्रेट आन्सर विच यू नीड नाऊ.

खर तर लास्ट सेम नंतर विचारू. बघू असा विचार केला त्यानं आणि तेवढ्या पुरता तो प्रश्न मनाच्या कप्प्यात खोल कुठेतरी दडवून ठेवला.

ह्या सगळ्याचा विचार बंद केला अन् सेमिस्टर एक्सामवर लक्ष केंद्रीत केलं. पण कसं काय माहित नाही अभ्यासावर अन् तब्येतीवर परिणाम होत होता. क्लासमध्ये ३ डिबेट सेशन्स मध्ये त्यानं मुद्दामून पार्टिसिपेट नव्हतं केलं. काय करावं कळत नव्हतं. मैत्रिणीचा सल्ला मानावासा वाटला. तेंव्हा तिनं परत एकदा सांगितलं तेंव्हा विचारलं असतस तर...

ह्म्म्म नाही विचारलंस खरं आहे! पण आत्ता आजच विचार काय होईल फार फार तर नाही म्हणेल ना? चालेल. आणि एक ऐक. आय नो यू विल फाईन्ड इट डिफिकल्ट टू डायजेस्ट इफ द आन्सर इज नो स्टील यू ओन्ली हॅव टू डील विथ इट.

मग काय त्यानं विचारलं.. तिनं नाही नाही म्हटलं ती म्हणाली तुला माहित्ये ना?
ह्म्म्म्म हो फरगेट इट! आय जस्ट वॉन्टेड टू से इट... आणि तो पुढचा क्षणभरही न थांबता निघून गेला तिथून.

***

दोन वर्षांनी एका क्लायन्टच्या ऑफिसात गेला होता बघतो तर काय समोर साक्षात ही उभी!लेट होतोय फारच निघतो नंतर बोलू असं बोलून निघाला खरा. नंतर त्याच्या लक्षात आलं की फारच जुजबी बोलणं झालं. क्लायन्ट मीटींग लांबली होती दुपारभर. तिकडून निघताना संध्याकाळ झाली.. गाडी पार्किंग मधून काढली खरी अन् त्याचा फोन वाजला. तिनंच केला होता. त्याला खरतर गोंधळल्यासारखं झालं काय करावं असं म्हणत फोन घ्यावा की नाही ह्या विचारात तो कट झाला. अन् एसेमेस आला. इथंच असशील तर कॅम्पस बाहेर ये. सीसीडीत भेटूयात का?

नेहमीप्रमाणं ती बोलत होती अन् तो ऐकत राहिला..

सीसीडीतून निघून तिला घरी सोडताना जब वी मेट मधलं गाणं लागलं होतं..

तुमसे ही दिन होता है...
सुरमई श्याम आती है...
तुमसे ही तुमसे ही...

हर घडी सास आती है...
जिंदगी कहलाती है...
तुमसे ही तुमसे ही...

ना है ये पाना...
ना खोना ही है...
तेरा ना होना जाने क्यों होना ही है|

अन् आज त्याला ते चेंज करावस वाटतच नव्हतं. तिला नाना चौकात सोडलं. गौरवशी थोडावेळ बोलून तो निघाला.. निघताना म्हणाला तिला यू बोथ लूक गूड टूगेदर :) आय लाईक द वे यू स्टॅन्ड विथ हिम :)

अन् आत्ता गाडीत तो ते गाणं शोधत होता कुठेच सापडत नव्हतं.. शेवटी एफेम ऑन केला अन् रिक्वेस्ट अवर मध्ये ते गाणं लावलं होतं.. आरजे सांगत होती ये फर्माइश की है नेहाने गौरव के लिए...

उकाळ्याची (चहाचा एक प्रकार) किंमत किती? ६१२ रू!!!

अट्टल चहा बाजांना उकाळा हा प्रकार माहित असेल. चहाच्या स्टॉलवर चहा ( च पाणी!! ) उकळवून कडक केलेला चहा म्हणजे उकाळा. तर अश्या ह्या उकाळ्याची किंमत किती असावी साधारण इराणी हॉटेलात ६ रू स्टॉलवर ४ रू. हॉटेलात १०/१५ रू (उकाळा नसतो! इथं बरंका) मोठ्या पंचतारांकित हॉटेलात १००/२०० च्या आसपास असावी. (मला अनुभव नाही!)

पण जर एके दिवशी स्टॉलवरचा ६ रू.चा उकाळा जर तुम्हाला कुणी ६१२ रू. ना पडला तर???

तुम्ही प्याल का? नाही ना? पण आम्ही प्यायला. त्याच झालं असं अगदी परवा परवाची गोष्ट आहे ही...

चहा प्यायला म्हणून आम्ही दोघं बाहेर पडलो.. कधी नव्हे ती गाडी काढली शनवार (शनिवार ?) होता मग ठरवलं की चहा पिऊन बाहेर जेवायला जाऊ. मित्राने गाडी सुस्साट काढली सिग्नल यलो होत होता तेवढ्यात सटकू असा विचार... गाडी उजवीकडे वळवली अन् सिग्नल लाल!! भर चौकात आमची गाडी मधोमध उभी फार स्पीड नव्हता.. झालं!! मामा आले.

मामा: गाडी साईडला लावा अन् बाहेर या.

मी::मामा जाऊ द्या ना हो प्लीज जरा घाईत आहे...

मामा: जा की पण जरा लायसन दाखवा, पेपर, पीयूसी बघू.

मित्र : गाडी साईडला लावत अन् मी लायसन दाखवत बोललो साहेब जाऊद्या ना हो प्लीज..

मामा: हं पेपर द्या

मी: दहा मिनिटं पेपर शोधत होतो गाडीत... (बरोबर घेतलेच नव्हते!)

मामा: नाहीयेत का? बरं पीयूसी?

मी: हे घ्या पीयूसी..

मामा: हे एक्स्पायर झालय की हो परवाच

मी: हो झालंय खरं

मामा: इन्श्यूरन्स?

मी: ...

मामा: तो ही रिन्यू करायचाय

मी: हो राहिला खरा (अरे देवा )

मामा: फाईन भरा... एकंदर ६०० रू.

मी एटीममधून ६०० रू. काढून फाईन भरून निघालो तेवढ्यात मित्र म्हणाला अरे चहा प्यायचाय ना?

मी: एवढं सगळं झाल्यवर तुला चहा प्यायचाय का?

मित्र: हो तुला नकोय का?

मी: चला.

चहाच्या स्टॉलवर...

मी: म्हाराज दो उकाला देना

मनात( एक उकाळा ६१२ रुपयांना)

मित्र: अरे तुझ्या गाडीचे ब्रेक्स नीट लागत नसावेत जरा चेक करून घे ना.

मी: प्रकट हो का> साल्या तुला काय घाई होती???? !@#$%^ #$%#^ #!$!$%

मी ह्यावरनं एकच धडा शिकलो!

चहा फार पिऊ नये!! तल्लफ आलीच आणि आवरता आली नाहीच तर गाडीतन न जाता पायी जावं अथवा पब्लिक ट्रान्सपोर्टचा वापर करावा. गाडीत कायम पेपर्सची निदान फोटोकॉपी तरी ठेवावी!

इक दिन कहीं...

इक दिन कहीं...

सॉल्लिड गाणं!! सोनून गायलेल अर्थात सोनू जे गातो ते सॉल्लिडच म्हणा.. और प्यार हो गया तलं ऐश्वर्या - बॉबी ( देओल)वर चित्रीत केलेलं गाणं पुन्हा पुन्हा ऐकण्यासारखं आहे.

अर्थात सिनेमात दाखवल्या प्रमाणे ...और प्यार हो गया असं होत नसतं सहसा.. पण म्हणतात ना जब भगवान देता है तो छप्पर फाडके तसं होत असलं पाहिजे रिअल लाईफ मध्ये.

काय होतं की अख्या ग्रूप मध्ये सोनी इरीक्सनेचे एक्स्ट्रा इअरफोन्स जेंव्हा तुमच्या जवळ असतात आणि समजा समोरची ऐश्वर्या [नावाला हो!! ;) कत्रिना का नको?? कारण कत्रिनात अन् ऐश्वर्यात एक बेसिक फरक आहे!! ] जेंव्हा विचारते की मला एक्स्ट्रा इअरफोन्स देशील का? आणि तुम्ही ते निरपेक्ष भावनेनं देता...

आणि मग जेंव्हा ही देण्याघेण्याची लिस्ट रारंग ढांग - मीरा, अ गर्ल लाईक मी - पाथ ब्रेकर्स, कोल्ड कॉफी - आईसक्रीम, अशी एक्सचेंज होत होत वाढतच जाते... अन् मग कधीतरी भर पावसात एका संध्याकाळी "इन अ गूड कंपनी" बघण्यात जाते.. तेंव्हाच तेंव्हाच तुम्हाला समजत नसतं की हे नक्की काय आहे? आणि जेंव्हा तुम्ही स्वतः कन्फ्युज असता तेंव्हा कधीही आता काय करू? कुणाला विचारू? असा प्रश्न न विचारता तुम्ही समोरच्या व्यक्तीला विचारता...

आय डू!! आय डू!!

डू यू??

तेंव्हा ती व्यक्ती उत्तरादाखल काहीही बोलतच नाही आणि और प्यार हो गयातलं इक दिन कहीं हम दो मिलें... हे गाणं गायला लागते अन् वेड्यासारखी हसत सुटते... बस्स फक्त हसते तेंव्हा तुम्हाला काय कराव सुचत नाही अन् मग तुम्हीही वेड्यासारखे काहीही कारण नसता हसत सुटता वेड्यासारखे..

अन् त्याचा परिणाम ब्लॉगवर आणखी एक पोस्ट वाढवण्यात होतो.. आणखी एक प्रश्न!

अप्सरा आली!!!!

झी टॉकीज प्रस्तूत 'नटरंग' ह्या चित्रपटातील 'अप्सरा आली' हे गाणे केवळ अप्रतिम आहे! काय आवडलं ह्या गाण्यात असं कुणी विचारल ना तर मी म्हणेन की सोनाली कुलकर्णीची अदाकारी भावली :))))))) पण तेवढच संगीत अन् शब्द! सॉल्लीडच!! बॉस एकवेळ तुम्हाला सोनाली नाही आवडली तरी चालेल ;) पण हे गाणं पहा / ऐका ऐकतच रहाल :)

नटरंग हा चित्रपट आनंद यादवांच्या नटरंग (१९७०) ह्या कादंबरीवर आधारित आहे. पिक्चर कसा आहे हे काय माहित नाही मी मामीला गेलो नव्हतो ;) पण गाणं सह्ही आहे. [सोनाली पण! तिचा ब्लॉग वाचून काढला आत्ताच! अन् बकुळा नामदेव... का काय तो तद्दन केदार शिंदे टाईप 'बकवास' चित्रपट ही पाहिलाय मी काल ;) ]


अप्सरा आली!!! >>>>>>>>>>>>>

डुटुडुडुटुडुडुटुडुडुटुडु

काय आता फार लिहिण्याची गरज नाही म्हणा... डोकोमोची ही अ‍ॅड पहा आणि एन्जॉय करा. आणि जमल्यास कुणीतरी मला जरा सांगा ह्या अ‍ॅड मध्ये डोकोमोSSS असं ओरडणारी ती बॉबकट असलेली मुलगी कोण? ओळखीची वाटत्ये पण आठवत नाहीये :( अ‍ॅड सहह्हीच आहे ह्या आधीची पण होती पण ती थोडी बायस्ड होती (अर्थात असं मला वाटलं म्हणून त्याबद्दल काही नाही लिहिलेलं इथं) फ्रेंडशिप एक्सप्रेस असलेल्या ट्रेनमध्ये लोकांच्या तोंडावरची माशीसुद्धा हलत नाही! (आता माशी नाहीये पण हा शब्दप्रयोग आहे म्हणून वापरलाय बादवे माशी सुद्धा न हलणे ह्याला काहीजण कोडगेपणा ही म्हणतात ;) ) फार लिहिलय का मी ओक्के थांबतो.

जाता जाता पुन्हा एकदा सानियाच्याच शब्दात...

"आपण ओळखीच्या माणसाकडे पाहून हसतो फक्त माणसांनाच हसता येते असं समजलं जातं...
हे असंच होत राहात अगदी ब्लॉगभारतीने (?) ही मागे एक इव्हेन्ट केला होता रस्त्यावर लोकांकडे बघून सहजपणे हसण्याचा त्याबाबत नंतर कधीतरी... आता थांबतो खरच :))))))))
डुटुडुडुटुडुडुटुडुडुटुडु डोकोमो डोडो कोको मोमो कोको मोमो

ओळख पाळख वगैरे...

मंड्ळी काय लिहावं हा प्रश्न मला अजिबात पडलेला नाही! :-)
लिहिण्यासारखं बरेच आहे लिहिन लिहिन म्हणता म्हणता ते तसं झालेलचं नाही हे ही लक्षात आहे. काहीतरी लिहिलय ते पोस्ट करण्यासारख वाटत नाहीये म्हणून आणि एकंदरच ह्यावर लिहायची माझी जबरदस्त उर्मी मला आता थांबवू शकत नाहीये म्हणून ह्यावेळेस माझ्या अनेक आवडत्या उतार्‍यांपैकी लिहीन म्हणतो..


पुस्तक:प्रवास
लेखिका:सानिया
पान क्र.:१९
प्रकाशन गृह:राजहंस प्रकाशन


*****
मला काय वाटत ओळखीची, नेहमीच्या वापरातली माणसं वापरातली? होय होय वापरातली ज्यांचा आपल्याला उपयोग आहे, होतोय, पुढेही करून घेता येईल, अश्याच माणसांबरोबर आपण संबंध सुरळीत ठेवू पाहतो नात्यातली माणसं जेवढी गरजेची तेवढी त्या नात्यांभोवतालची वीण घट्ट अन् कधीकधी असह्य करून टाकणारी... ही गरज जोवर दोघांनाही/ असते तोवरच हे संबंध सुरळीत आणि दोन्ही बाजूंनी जपून ठेवलेले असावेत असं का कुणास ठाऊक वाटून गेलं. ह्या नात्यांमध्ये गरज आणि विश्वासाचा तसा काही परस्परासंबंध असायलाच पाहिजे असं काही नाही... गरज असते विश्वास असतोच असं नाही! मग ही ओळखीची माणसं कधी अनोळखी, परकी वाटू लागतात ते समजतच नाही.

मुळातच आपण ह्या अश्या सगळ्या ओळखी, अनोळखी, रक्ताच्या नात्यातल्या आणि इतर लोकांशी गरज म्हणून संबंध राखून असतो. ह्या गरजांची रुपं अनेक असू शकतात शारिरीक, भावनिक, आर्थिक वगैरे वगैरे. ह्यातूनच मग आपण एकमेकांना घट्ट धरून ठेवण्याचा आटोकाट प्रयत्न करतो कधीकधी सहजपणे तर कधी अगदी अट्टाहास धरतो. आणि मग ही गुंतागुंत वाढतच जाते. आणि आपण रस्त्यात दिसणार्‍या समोरच्या व्यक्तीला बघून हसायच विसरून जातो. आणि मग उरतो तो फक्त एक हिशोब! उपयोगमुल्य
*****

पुणेरी पुणेकर आणि अनोखे अनुभव

खरतर आजच दुसरी पोस्ट टाकावे असा विचार नव्हता पण म्हटलं होऊनच जाऊदे सुरूवात एकदम झकास ;)


24th June
*****
एखाद्या साध्या गोष्टी वरून अनुमान / निश्कर्ष काढू नये असं म्हणतात पण काल तर कमालच झाली!! मी पुण्यात>>हडपसरला एका इंटरव्ह्युसाठी जाऊन पोहचलो अन् सांगितल की मी आलोय! हाहाहा

अर्थात नाव गाव सगळं सांगितल तरी समोरची व्यक्ती म्हणे I was not expectin you! i was expecting DEEPAKA
मी: not me?? I 'm Deepak! we had a telecon. yesterday you only said to come by 11:00 & that's the reason I'm here!!
तर साहेब म्हणाले आम्ही दिपिका असं वाचलं होतं! अ‍ॅक्च्युली आम्हाला मुलगीच पायजे! फोनवर क्लायंटशी डील करताना वगैरे बरं पडतं...

मी: (च्यायला) ( ह्या पुढची सगळी कंसातली वाक्य मनात बरंका) अहो पण मी काम करू शकेन की सगळं!! हवं तर व्हॉइस ओव्हर देईन! काय? (तेच जमेल मला आणि स्वस्तही पडेल ;) )
आणि मग तो इंटरव्ह्यु पार पडला...
अजुनही दोन ठिकाणी गेलो तर हेच की आम्हाला मुलगी पायजे!! (bullshit...)
******
स्वारगेटला येताना रिक्षावाला माझ्याशी भांड भांड भांडला (आय मीन मी ही भांडलोच) सुट्टे पैसे नाहीत म्हणून अन् त्याचवेळी माझ्या बरोबरच्या मुलीला मात्र २ रु. सुट्टे नाहीत म्हणून सोडून दिलं!
***
मुंबईला परत जाताना बस कंडक्टरही अस्साच वागला...
५ मि. बस थांबवणार असं म्हणून ४थ्या मिनिटाला खाली उतरणार्‍या (सुंदर पण माठ हो माठच ४थ्या मिनिटाला खाली उतरणार्‍या मुलीला काय म्हणू?) मुलीसाठी १० मि. जास्त बस थांबवली...
***
वैतागलो ज्याम काय करावं बरं अश्या विचारात मी देवीला हॉट लाईनवर फोन लावला म्हटलं विचारुच की हे काय आणि का असं? (माझ्याच बरोबर. हो आता इतरांबरोबर ही असं होतय का? का होतय ह्याचा मी काय सर्व्हे नाही केलेला अजून)
देवी म्हणाली अरे चालायचच सर्वांना समसमान संधी द्यायची म्हणजे असं होणारच!!
हो का पण मी का? मलाच का त्रास म्हणजे मी काय घोडं मारलय? हे मनातलं तिला मात्र कळालं बरोबर. बरोबरच आहे ना देवीच ती :)

तू नसशील मारलं पण आपलं कॅरी फॉरवर्ड>> होतच असतं ना! हिशोब बरोबर व्हायला हवा!
***
ह्या वरून मी काढलेला निश्कर्ष: मी नाव चेंज करणे हाच एक (स्वस्तातला) उपाय! अन्य उपाय सुचवलेत तरी चालतील अपायकरक ठरणार नाहीत!

***

नंतर टीपी काय करायचा म्हणून जितक्या म्हणून मित्र/मैत्रिणींना फोन केला ना ते/त्या ज्याम बिझी होत्या! एकदम सगळ्याच कामात काय करणार नसीब अपना अपना.

थोडेसे सुखाचे शिंतोडे पावसाबरोबर पडले ह्या ट्रीपमध्ये...

श्रीयुत साजिरा यांजकडे चहापान झाल्यावर मी सिंव्हगड रोडवर मैत्रिणीला भेटायला गेलो खरा पण तिचा पत्ता काय तो शोधू न शकल्याने शेवटी हिराबागेतल्या>> मेहंदळे हाऊस जवळच्या पुस्तक प्रदर्शनात टीपी करून बुधवार साजिरा केला..

एफसीवर एक जुनी मैत्रिण (सह परिवार: तिचा नवरा आणि छोटुकली) भेटली.

***

आणि बसमध्ये
>>"affection is desirable money is absolutely indispensable"<< हे काल मी एका पुस्तकात वाचलं आणि नेमक तेंव्हाच माझ्या शेजाराच्या सीटवर एक मुलगी... उम्म एक सुंदर (उफ काय डोळे होते तिचे) मुलगी येऊन बसली! मी तत्परतेने पुस्तक बंद केल! :)))))))))))))))))))))))) (देवीने थोडासा अच्छा भी किया इस बंदे के लिए आय अ‍ॅम हॅपी)
अन् पुणे> ठाणे प्रवास सुखाचा गप्पा मारत झाला

नंबर्स एक्सचेंज केले का? वगैरे प्रश्न नॉट अ‍ॅट ऑल अलाऊड! :)
ओके. सांगतो
कारण... हीहाहा (माझी बॅटरी संपत आली होती आणि तिच्याकडे कागद नव्हता ( हे जरा आश्चर्यच म्हणायच) म्हणून मग हातांवर लिहिले नंबर्स आम्ही)

***
(बसमध्ये बसल्यावर तर असं ज्याम वाटत होत की हा प्रवास लांबुदे घाटात ट्रॅफिक असुदे पण छे असं काहीही व्हायच नव्हतं!!
सुखाच्या गप्पांवर एक झकास ललित लिहूया असा विचार करत हे की बोर्डावर बडवलय. ;)

आज का सुनने जैसा गाना: Hannah Montana : If We Were A Movie