एक प्रवास... कधीही न संपणारा... भाग २ [3]

तिचं "Banker to the poor" वाचून झाल होतं आणी आता तिला ते "Path - Breakers" वाचायच होत... म्हणून ते दोघं आज भेटणार होते... ठरलेल्या वेळी निघताना जो कोणी पहिल्यांदा पोचेल तो भ्रमणदुरध्वनी वरून तातडीचा संदेश पाठवेल अस ठरलही होतं... पण का कोण जाणे त्याला वाटलं की आज भेटणं होणार नाही आणी १०च मिनिटात तिचा फोन आला की आज जमणार नाहे बहुतेक... तो म्हणाला ठीकाय उद्या भेटूच की उद्या वीकांत... तुलाही सुट्टी असेल नं??
ती: अरे नाही उद्या मी बंगळुरात जात्ये पुढचा आठवडा तिथेच असेन बहुतेक...
तो: ठीक आहे आपण नंतर भेटू निवांत..
********
जवळ जवळ दोन आठवडे झाले होते ह्या त्या दोघांच्या संभाषणाला.. आणि ह्या दरम्यान तोही जरा बिझी झाला होता.. दिल्लीला जाऊन क्लायंटशी फायनल डील करून कालच परतला होता.. आणि शनिवार, रविवारला जोडून आलेल्या सुटट्टीचा पुरेपूर फायदा उठवण्यासाठी तो ४ मित्र मैत्रिणींसोबत ट्रेकला निघाला होता... गाडी स्वत:चीच असल्याने सारेजण फारच मजेत ओरडा आरडा करीत होते.. घाटातून जाताना वेग फक्त कमी होता पण धांगडधिंगा चालूच होता.. साहेब स्वत: गाडीवान झाले होते म्हणून त्यांचा आवाज जरा कमी होता.. इतक्यात त्याचा फोन वाजला म्हणून त्याने तो शेजारील सीटवरील मैत्रीणीकडे दिला.. नंबर ओळखीचा होता पण काही केल्या त्याच्या नाव लक्षात येईना [कारण त्याला एक म्हटली तर वाईट सवय होती.. तो कधीही कुणाचेही नंबर नावानिशी सेव्ह करत नसे.. सारे कोड वर्ड मध्ये..] मैत्रीणीने फोन उचलला आणि तो स्पीकर मोडवर ठेवला.. आता त्याच्या आवाजा वरून लक्षात आलं की 'ती'चा फोन आहे... त्याने फक्त दोन मिनीट असं म्हणून गाडी घाटातच थोडीशी आडोश्याला उभी केली... झालं तोपर्यंत इकडे गाडीत "टिपीकल खेचाखेची"> कोणाचा रे फोन? बॉस की काय? गाडी का थांबवतोयस? हीहाहा.. >चालू झाली.. त्यानं सर्वप्रथम फोन होल्ड वर ठेवला.

साहेब फोन घेउन बाहेर पडले.. अन् गाडीच्या उलट्या दिशेने चालू लागले.. इकडे फोनवर आता ती ही खेचत होती.. काय रे तुझा मोबाईल कुणी उचलला?....
बाकीच इकडच तिकडच बोलून झाल्यावर गाडी रुळावर आली आणि बोलता बोलता त्याच्या लक्षात आलं की 'बाईसाहेबही' ट्रेकला त्याच ठिकाणी निघाल्या होत्या.. फक्त त्या आधीच तिथं पोहचल्या होत्या. त्यानं सांगितल्यावर ती म्हणाली ठीकाय मी थांबते.. म्हणजे आम्ही..
तो: तशी काय गरज नाही गं तुम्ही गेलात पुढे तरी चालेल.
ती: का पण?? आम्ही थांबलो तर नाही का चालणार? कोणी आहे का स्पेशल? आता ती परत खेचत होती..
तो: अगं बाई असच काही नाही.. मला वाटलं की तुम्हाला उशीर होईल म्हणून फक्त.. ठीकाय थांब आम्ही पोहचतो २० मिनिटात...
*********
साहेब गाडीत शिरले आणि शिस्तीत गाडी चालू करणार इतक्यात त्याच्या लक्षात आलं की चावी कुणीतरी काढलेली आहे.. बाकीचे लोक आपापल्या दंगामस्तीत गर्क होते.. कुणाला विचारावं बर असा विचार करून साहेब मागे पहातात तो काय? त्याची नुकतीच काढलेली चित्रं मागं लोक बघत होती... झालं आता त्याच्या लक्षात आलं की आता लेक्चर आहे... 'त्यांचा' एक अलिखित नियम होता.. कुठलीही गोष्ट लपवायची नाही आणि साहेबांनी तर ४/५ चित्रं लपवली होती तो असं कधीही करायचा नाही नवीन काढलेल्या चित्रांचा पहिली समिक्षा ते ४ जण कायमच करत आले होते.. नेमकं ह्या पार्श्वभुमीला 'she's got the look' गाणं लागलं होतं.

तो काही बोलणार इतक्यात चारही जण एकदम ओरडले: she's got the look!!
आणि त्याच्यावर प्रश्नांचा भडिमार झाला! कोण रे ही? हीच ना जिचा आत्ताच फोन आला होता? गाडीतलं चित्रं कधी काढलस? नाव काय? प्रपोझ केलस का? लग्न ठरलय का? को.ब्रा. का रे? डोळे अगदी टिपीकल आहेत.. अगदी 'रारंग ढांग' मधली उमा वाटत्येय. असे अनेक प्रश्न... तो म्हणाला एक मिनीट थांबा... आता तिचाच फोन आला होता.. आपण जिथं जातोयना ट्रेकला तिथेच ती जाते आहे म्हणजे पोहचली आहे... आणि म्हणाली की थांबते तेंव्हा तिलाच हे प्रश्न विचारा.. त्याला माहित होत की ते असलं काही करणार नाहीत.. हो का? बरं आता थांब विचारतोच आम्ही.. असं म्हणत मागून चावी देण्यात आली आणि शेवटी त्यान मंदसं हसत गाडी चालू केली... कसं काय माहित पण प्ले लिस्टही चेंज झाली होती... आता 'मेरा पहला पहला प्यार है ये..' एम पी थ्रीतल लागल होत.

बरोबर २०मिनीटात ते नियोजित स्थळी पोहचले.. आणि बघतो तर काय बाईसाहेब फोटोग्राफीत दंग होत्या.. त्यानं गाडी पार्क केली आणि बाकिच्यांनी तंबू व इतर सामान काढायला सुरूवात केली.. टिपीकल इन्ट्रो. झाल्यवर ते सर्व ८ जण एकत्र नाश्ता करायला बसले.. व्हेज-नॉनव्हेज असं ठरवून ऑर्डर दिली गेली... तोपर्यंत बाकीचे लोक धुरांडी काढून बसले.. त्यात ती ही सामिल झाली.. त्याला जरा ऑड वाटल पण तो स्वत:ही ओढत होताच आणि गंमत म्हणजे ते दोघेही ५५५च ओढत होते... ट्रेकला सुरूवात झाली... दोन तीन तासात ते पोहचले... संध्याकाळ झाली होती म्हणून त्यांनी तंबू ठोकायला सुरूवात केली.. रात्रीच्या जेवणाची तयारी चालू झाली. एकीकडे कॅम्पफायरची ही तयारी झाली होती.. जेवण झाले आणी सगळे जण अंताक्षरी खेळायला एकत्र आले... सुरूवात तीने 'अजी रूठकर अब कहॉ जाइयेगा..' ह्या गाण्यानं केली... अंताक्षरी रंगत गेली... आणि अचानक त्याला फरमाईश झाली.. लगेच मागून कुणीतरी गिटार पास केली आणि साहेबांनी सुरूवात केली ती.. 'Brayan Adams' च्या 'When you love someone...' ने केली मनसोक्त गिटार वाजवून झाल्यावर त्यांनी Truth or Dare.. खेळायला सुरूवात केली...
क्रमश:

एक प्रवास... कधीही न संपणारा... 2 about Banker to the poor!

हा कालचा म.टा. तला लेख:
दुवा: http://maharashtratimes.indiatimes.com/articleshow/3374519.cms

जॉन कोलासो

स्वयंरोजगारासाठी तारणाशिवाय छोट्या रकमेची कर्जे दिल्यास शेतकऱ्यांच्या आत्महत्येचाही प्रश्न सुटू शकेल, असा विचार आता बळावू लागला आहे!
*********
बँकिंग क्षेत्रात सध्या बदल घडत आहेत. त्यामध्ये महत्त्वाचा बदल म्हणजे 'बँकिंग द अनबँक' असे नवे सूत्र अमलात येत आहे. त्यामुळे यापूवीर् उपेक्षित राहिलेल्या गरीब, दरिदी वर्गाला, विशेषत: ज्यांच्याकडे कर्ज घेण्यासाठी तारण नाही, अशा महिलांकडे बँका आता लक्ष देऊ लागल्या आहेत. अर्थात या नव्या संकल्पनेचे निर्माते आहेत नोबेल पुरस्कार विजेते आणि बांगला देशातील ग्रामीण बँकेचे संस्थापक प्रा. महमद युनुस.

बँका नेहमी ज्यांच्याकडे कर्ज घेण्यासाठी तारण आहे, म्हणजे कोणत्यातरी स्वरूपात मालमत्ता आहे, म्हणजे श्रीमंतांनाच कर्ज देतात. कारण, यामागे त्यांची संकल्पना अशी आहे की, कर्जदाराने कर्ज फेडले नाही तर त्याची मालमत्ता ताब्यात घेता येते. बँका आपली सोय पाहून कर्ज देत असल्यातरी, प्रत्यक्षात मालमत्ता तारण ठेवूनही कर्ज बुडविणाऱ्या कर्जदारांची संख्या मोठी आहे. कर्ज घेऊन ते प्रामाणिकपणे फेडण्याची प्रवृत्ती असणाऱ्या गरीब, निराधारांना, विशेषत: महिलांना कर्ज देण्याआड बँकांचे नियम आड येतात. या नियमांनाच आड करून दारिद्यात खितपत असलेल्या महिलांना कर्ज दिल्यास कर्जपरतफेडीचे प्रमाण ९८ टक्के राहते, असे सप्रमाण प्रा. युनुस यांनी 'ग्रामीण बँके'च्या माध्यमातून सर्व जगाला दाखवून दिले. इतकेच नव्हे तर आतापर्यंतच्या सर्व अर्थशास्त्रज्ञांनी बेकारी हटविण्यासाठी रोजगारनिमिर्तीवर म्हणजे नोकऱ्यांवर भर दिला आहे, स्वयंरोजगाराकडे दुर्लक्ष केले आहे, ही चूकही दाखवून दिली आहे.

अत्यंत गरीब महिलांना स्वयंरोजगारासाठी सूक्ष्म पतपुरवठा करण्याच्या या यशस्वी प्रयोगाची माहिती प्रा. युनुस यांनी 'बँकर टू द पुअर' या त्यांच्या आत्मचरित्रात दिली आहे. या पुस्तकाचा मराठी अनुवाद प्रा. शरद पाटील यांनी 'बँक गरिबाच्या दारात' नावाने उत्तमरीत्या केला आहे.

स्वयंरोजगाराद्वारे पोट भरणाऱ्या दरिदी वर्गाला कर्ज मंजूर करण्यास बँक व्यवस्थापकाने नकार दिल्याने प्रा. युनुस यांचा त्याच्याशी वाद झाला. या वादाची झलक पुस्तकात देण्यात आली आहे.

प्रा. युनुस यांनी या अधिकाऱ्यास सांगितले की, ''तुम्हाला कर्जाऊ दिलेले पैसे परत येण्याशी तुमचा संबंध आहे, जर पैसे परत मिळणार असतील तर तुम्हाला तारणाची जरुरी काय?''

'' अर्थात आमचे पैसे आम्हास परत मिळाले पाहिजेत, त्याचबरोबर आम्हाला तारणाची आवश्यकता आहे, कारण ते आमचे पैसे परत मिळण्याची हमी असते.''

'' मला तुमच्या म्हणण्याचा अर्थ कळत नाही. ते अत्यंत दरिदी लोक रोज बारा तास काम करतात, त्यांना पोट भरण्यासाठी व्यवसाय करून पैसा मिळवावा लागतो. तुमचे पैसे परत देण्याशिवाय त्यांना गत्यंतर नाही, कारण पुन्हा तुमच्याकडून त्यांना पैसे हवे आहेत. ते मिळाले नाहीत तर ते जगू शकत नाहीत आणि हेच तुमचं सर्वात उत्तम तारण आहे, त्यांचे जीवन.''

'' प्राध्यापकसाहेब, तुम्ही आदर्शवादी आहात. तुम्ही पुस्तकांच्या आणि सिद्धांताच्या जगात वावरता.''

'' जर तुमचे पैसे परत मिळणार असतील, तर तुम्हाला तारणाची गरज काय?''

'' तो आमचा नियम आहे.''

तर असा बँकिंग नियम प्रा. युनुस यांनी बदलण्यास बँकांना भाग पाडले. दारिद्यात जीवन कंठणाऱ्यांना विशेषत: महिलांना स्वयंरोजगारासाठी छोट्या रकमेचे कर्ज दिले तर त्याद्वारे या महिला आपल्या कुटुंबास दारिद्यातून बाहेर काढतात आणि त्याचवेळी कर्जाची परतफेड प्रामाणिकपणे करतात. त्यांच्या या सिद्धांतास पूरक असा लेख एचएसबीसी इंडिया बँकेच्या सीईओ नैना लाल किडवाई यांनी 'इकॉनॉमिक टाइम्स'मध्ये लिहिला आहे. 'फिनॅन्शियल इन्क्ल्युजन अँड डेमोक्रॅसी' या शीर्षकाखालील लेखात त्यांनी 'बँकिंग द अनबँक' सूत्र मांडले आहे.

किडवाई यांनी म्हटले आहे की, अर्थसाह्यापासून आतापर्यंत वंचित राहिलेल्या वर्गाला संघटित वित्तीय यंत्रणेचे भाग बनविणे आवश्यक आहे. असे केल्याने या वर्गाला मिळणाऱ्या फायद्याची माहिती करून देणे आवश्यक आहे. अर्थसाह्य मिळणाऱ्या वर्गात त्यांचा सहभाग झाला म्हणजे आथिर्क विकासाचा कार्यविस्तार अशा उपेक्षित वर्गापर्यंत पोचेल. त्यांच्याकडे अधिक पैसा आला म्हणजे तेही बचत करतील आणि ही बचत बँकेकडेच जाईल, परिणामी बँकेकडेच्या ठेवी वाढतील, त्यामुळे बँकांना उत्पादनासाठी अधिक अर्थसाह्य करणे शक्य होईल व त्याच बरोबर अथिर्क विकास साधण्यास मदत होईल.

यासंबंधी किडवाई यांनी गुजरातमधील गौरीबेन या महिलेचे उदाहरण दिले आहे. दारिद्य व उपेक्षित कुटुंबात असलेली ही महिला यापूवीर् नवऱ्याची पत्नी व पुढे मुलांची आई म्हणून ओळखली जात असे. परंतु, तिला बँकेचा हात मिळाला, स्वयंरोजगारामुळे चार पैसे मिळवू लागली आणि आज ती 'गौरीबेन' नावाने ओळखू लागली आहे, तिला स्वत:ची ओळख देण्यासाठी दुसऱ्याची गरज लागत नाही!

हाच धागा पकडून किडवाई यांनी या लेखात म्हटले आहे की, देशभर होत असलेल्या शेतकऱ्यांच्या आत्महत्येमागे मुख्य कारण म्हणजे त्यांना कमी व्याजदराने कर्ज न मिळणे हे होय. ग्रामीण भागात अद्यापही सावकरांचे वर्चस्व आहे, तर नाहक तरतुदी आणि कर्जवसुलीची अडचणीच्या जंजाळात बँका अडकलेल्या आहेत. यातून मार्ग काढणे आवश्यक आहे.

किडवाई यांच्या प्रमाणे सर्व बँकप्रमुखांनी आथिर्कदृष्ट्या मागासलेल्या वर्गाला स्वयंरोजगारनिमिर्तीसाठी छोटी छोटी कर्ज मंजूर करण्याचा विधायक दृष्टिकोन स्वीकारला तर देशातील गरिबी नष्ट होण्यास वेळ लागणार नाही.

"The senses do not give us a picture of the world directly; rather they provide evidence for checking hypotheses about what lies before us"
Professor Richard L. Gregory.

एक प्रवास... कधीही न संपणारा...

एक प्रवास... कधीही न संपणारा...
संध्याकाळी ६-६:३० ची वेळ तो नेहमी प्रमाण उलटा चालला होता भायखळ्याला. खरतर दादर वरून ट्रेन पकडण जास्त जवळ होत पण सोयीच नव्हत.. कारण दादरला गाडीत चढता येण म्हणजे पुण्यात गाडी चालवण्यासारखच होत एकवेळ पुण्यात गाडी चालवता येईलही... पण दादरहून गाडी पकडण म्हणजे नसलेल्या एनर्जीचा र्‍हास ( तरी तो दररोज संध्याकाळी निघताना एनर्जी प्यायचा ही..)

तर आजही नेहमी सारख तो स्लो लोकलने भायखळ्याला उतरला आणी उलट दिशेने जाणार्या जलद लोकलची वाट पाहात राहिला... तसा वेळ बराच होता आणी भूकही खूप लागली असल्यान हल्दीराम चिवडा विकत घेतला.. एक पाकीट खिशात टाकून एक त्यानं तिथच फोडल आणी खात सुटला.. तिथे एक गरीब लहान मुलगा आणी मुलगी त्याच्याकडे पैसे मागत होते खाण्यासाठी... झटकन त्याचा हात सवयीप्रमाणं पाकीटाकडं गेला आणी तो पैसे काढून त्यांना देणार इतक्यात त्यान विचार बदलला... [Banker to the Poor त्यान नुकतच वाचल होत. कॉलेज मधे पॉवरपॉइंटवर प्रेझेंटेशनही केल होत..] त्याचाच परिणाम असावा.. आता तो त्या मुलांना त्यांच नाव, गाव, शिक्षण वगैरे विचारत होता.. शाळेत जाता की नाही वगैरे प्रश्न विचारत होता मुलही सांगत होती जमेलतसं काही पैसे मिळतील ह्या अपेक्षेनं... आणी नेमक त्यानं काय केल तर त्या दोघांना दोन वडापाव खायला दिले... आणी दोन चॉकलेट्स सुद्धा! कदाचित त्या मुलांना हे सारं अपेक्षित नसावं एवढं सगळं झाल्यावर ती मुलगी रडवेल्या स्वरात त्याला म्हणाली काही पैसे द्या त्याशिवाय घरी जाता येणार नाही... त्यानं विचार केला आणी त्या दोघांना ५-५ रू. दिले.

एवढ्यात त्याची गाडी आली नेहमी प्रमाणं तो चालत्या गाडीत चढायला सोप जाव म्हणून लेडीज फर्स्टक्लास जवळ उभा राहिला... गाडी स्लो होत गेली आणी तो चटकन गाडीत शिरला आज मात्र कमाल झाली त्याला थेट आत पर्यंत पोहचता आलं बसायला जागा मिळणार नव्हतीच पण आज तो एकदम आत व्यवस्थित उभा राहू शकला.. गाडीनं वेग घेतला आणी तो स्थिरस्थावर झाला.. हल्दीराम चिवडा एका हातात आणी Puneet sriwastava च The "Path - Breakers"एका हातात अश्या स्थितीत तो उभा होता इतक्यात त्याच लक्ष लेडीज फर्स्टक्लास मधल्या एका अत्यंत सुंदर अश्या तरूणीकडं गेलं [सुंदर.. अस त्याच म्हणण प्रत्येकाच परसेप्शन वेगळ असतं..] ती ही त्याच्याकडेच बघत होती आणी अचानक त्याला आठवल की मगाशी ही तीच मुलगी होती जिनं त्या दोन लहान मुलांना 'चल हट भिकारी... न जाने कहॉं से आते है' असं उडवून लावल होत आणी आता ती त्याच्याकडे पहात होती... आणी तो ही पहात होता फार छान दिसत होती ती त्या संपूर्ण पांढर्या चुडीदारमधे.. सोनेरी वर्क केल होत आणी ते फारच उठुन दिसत होतं. त्यानं नीट बघीतल तिच्या हातात सानियाच 'आवर्तन' होत.. [तो मनात म्हणाला अरे वा ही मुलगी मराठी दिसतेय तर..] तिचा चेहरा अत्यंत गोड दिसत होता... एक तीळ होता नाकावर आणी तिच्या डाव्या गालाला खळी पडत होती.. एक बट येत होती चेहर्यावर ती ती सारखी उजव्या हातानं मागे करीत होती.. [ एकीकडे त्याला प्रश्न पडला की एवढी छान दिसणारी मुलगी त्या दोन गरीब मुलांना चल हट... असं कस काय फटकारू शकते?? केवळ पैसे मागितले म्हणून? की नेहमीच मुलींना असल्या लोकांकडून होणार्या त्रासामुळे? की फक्त आपल्याकडे आज पैसे आहेत आणी त्या दोघांकडे नाहीत म्हणून? की टिपीकल मुलींना असलेला फुकाचा गर्व??] त्याच्या मनातल्या प्रश्नांच वादळ काही संपत नव्हत आणी Banker to the Poor वाचल्यावर तो चुकुनही कुणाला रोख पैसे देत नसे जमेल तशी मदत तो करत होता... अजूनही तो भिकारी हा शब्द विसरला नव्हता... भिकारी केवढा भयानक अर्थ होता ह्या शब्दात अस त्याला वाटलं.. गरीब कोण नसत? नात्यांच्या बाबतीत, पैश्यांच्याबाबतीत, पण भिकारी?? असाच विचार करता करता त्याला बसायला जागा मिळाली.. नेहमीप्रमाण तो चार स्थानकं बसला आणी दुसर्याला बसायला जाग द्यावी म्हणून उठला... पुस्तक बंद करून उभा होता आज त्याला वाचायलाच जमल नाही सारख तोच विचार होता त्याच्या मनात कोण भिकारी नाही या जगात??

त्याच स्टेशन आल आणी तो उतरला.. बघतो तर काय ती मगाचचीच मुलगी ही उतरत होती एकदा त्याला वाटत होत की तडक जाउन विचारावच तिला पण नंतर विचार आला जाउदे जे तिला करायच होत ते तिनं केल आता विचारून काय उपयोग?? अश्या विचारात तो पुढे जात असताना मागून कुणीतरी त्याला हाक मारली excuse me... तो मागं व ळू न पहातो तो काय तिच मुलगी.. तिन बोलायला सुरूवात केली.. actually मगाशी तू जेंव्हा त्या मुलांना खायला दिलस नं तेंव्हा मी तिथच होते.. तू त्याना खायला दिलस आणी वर पैसेही?? का?? कशासाठी?? अरे हे भिकारी दररोज सगळ्यांना त्रास देतात..
तो: भिकारी नाही तुला गरीब म्हणायच का? आणी पैश्याचच म्हणशील तर मी ते देणारच नव्हतो पण त्यावेळी दुसरं काहीही देउ शकलो नसतो म्हणून दिले पैसे..

मग असच इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारीत असताना एकमेकांची ओळख झाली.. आणी त्यान तिला म्हटल की खूप मोठा प्रश्न आहे हा सध्यातरी इथंच थांबूया.
ती: बर चालेल पण आत्ता ते "पाथब्रेकर्स" देशील का रे वाचायला?
तो: हो नक्कीच माझं वाचून संपल की देईन.. तुला पाहिजे तर "Banker to the poor" वाच सध्या.. तुझ्या जवळ जवळ सगळ्या प्रश्नांची उत्तरे आहेत ह्यात...

रिश्ते

आज बर्याच दिवसांनी ते दोघे समुद्रकिनारी कॉफी घेत बसले होते... मे बी वेळ मिळत नव्हता किंवा काढायचाच नव्हता... संध्याकाळी त्यानं फोन करून आज आपण भेटूयात का? असं तीनदा विचारल्यावर तीने 'कॉफीला' होकार दिला होता.. नेहमी प्रमाण १:३० तास वाट बघायला लावल्यावर ती कॉफीशॉप मध्ये पोहचली.

तिची वाट बघत तो laptop वर ब्लॉगस्/ मेल्स तपासत होता...
ती: ओ आज फारच लवकर पोहचलास की रे तू! कसा काय??
तो: फार नाही १० च मिनीट झाली (खोटं! त्याला वाद वाढ वायचा नव्हता.) काय घेणार?
ती: अं... काहीच नको.. रात्री जेवायच आहे. आणी मला भलत्या सलत्या वेळी काहीही खायची सवय नाही!
तो: बर.. मला भूक लागली आहे! कॉफी घेशील ना?
ती:(विचारात: किती दिवसांनी अशी निवांत कॉफी घेईन म्हणत्ये मी..)हो मला कोल्ड कॉफी चालेल.
तो: ऑर्डर देतो.. दोन कोल्ड कॉफी, १ चीझ ऑम्लेट
ती: आज काय विशेष?
तो: काही नाही सहज..
ती: सहज म्हणून तीनदा फोन केलास मला?? अरे बोल मी दोन मिटींग पोस्टपोन करून आल्ये!
तो: अगं मला वाटल.. तिचा फोन वाजला.. आणी मग पुढचा अर्धा तास ती फोनवर बोलत होती..
कॉफी संपवून तो तिचा फोन कधी संपेल ह्याची वाट बघत होता.. खरतर त्याला तिच्याशी खूप काही बोलायच होत पण ती नेहमीप्रमाणं तेवढी फ्री राहिली नव्हती! आणी हे त्याला प्रकर्षान जाणवत होत..
ती: (बरोबर ४५ मि. नी) हां बोल लवकर मला जायचय ऑफीसमध्ये..
तो: काही नाही मी कॉ फी सांगतो.. १ कोल्डकॉफी!
इतक्यात तिचा फोन परत वाजतो आणी ह्या वेळी मात्र ती फोन घेत बाहेर जाते..
तो: (विचारात- आज काल काय झालय काय आपण पूर्वी सारख बोलत का नाही?)
ती: पटकन आत येत अरे मी फोन होल्डवर ठेवलाय जपानचा कॉ. कॉ. चालू आहे! मला लगेचच जाव लागेल आता बाय!

त्याच्या उत्तराची/ प्रतिसादाची वाटही न बघता ती निघते..
आणी तो तसाच बसलेला असतो... (तिची) दुसरी कॉफी संपवत...
जगजीतच्या ओळी गुणगुणत... हाथ छुटे भी तो रिश्ते नहीं छोडा करते..


दीपू द ग्रेट
"वक्त रूकता नहीं कहीं टिककर
इसकी आदत भी आदमीसी है"